( Bestesi hüzzamdır, güftesini vedalar yazar..!)

‘’ İşte tam da bu mevsimde, sevgilerin demi vurur son nefeslere/Rengi bile hüzünlüdür, ona en yakışanı, sarının her türüdür/Bestesi hüzzamdır,  güftesini vedalar yazar/Son kez eser o rüzgâr, döker yaşam yapraklarını/ Kimilerini yel alır, kimisi ise anılara asılı kalır…’’

 Zamanı hep acıyla mı anlatır sonbahar?  

 Bak işte birer, birer dökülüyor;

 Adı hayat olan yapraklar!

 Kiminin adına ecel,

 Kimininkine veda de…

 Kimisi de olsun umut!

 Unutma ki;

 Eceli de bir, vedası da,

 Umuduysa hiç sorma,

 Onu bulutların ardında ara…

 Hayatın gerçeği bu!

 Dönüşü olmaz o yolculuğun,

 Son kez kalkmışsa limandan,

 O gemi..!

 Sislerin ardında kaybolur,

 Beklenen sevdanın, sevgilinin sesi…

 Zaman bu!

 Belli mi olur?

 Kadere adını yazar;

 Unutulmaz nice acılar…

 Ne zaman unutur,

 Ne de bu Gazi topraklar;

 Vicdanlara kazınmıştır tüm yaşananlar..!

 Mevsimlerin en hüzünlüsüdür sonbahar;

 Bestesi hüzzamdır,

 Güftesini nice vedalar yazar…

 Doğanın feryadına ses verir kırlangıçlar;

 Bir bahar sonrasının hüznünü,

 Kalan son yeşilin acısını anlatır o çığlıklar;

 Sert bir rüzgâr eser uzaktan uzağa!

 Son kez duyulur ormanın uğultulu sesi;

 İnceden inceye!

 Neden, neden kestiniz?

 Yaktınız, yok ettiniz?

 Beni dercesine…

 Yazlıkçılar da dönmüştür artık;

 Arkalarından duyulur,

 Terk ettikleri ‘tekirin’, ‘sarmanın’ acılı sesi…

 Ya sokaklara atılan ‘çomara’,

 O can dostlara ne demeli?

 Onların yaşam hakkı nasıl ödenmeli?

 Dallarından çoktan ayrılmıştır leylaklar…

 Çoktan güneye göçmüştür;

 Leyleklerle, Çulluklar…

 Arkalarında kalan derin bir hüzün;

 Çalı, çırpıyla bezeli yuvalar,

 Bir de o meraklı çığlıklar!

 Göğün sonsuzluğunda kaybolur sesleri;

 Dönüşlerinde bulamazlarsa diye

 Yaşadıkları o güzellikleri?

 Nedir bu hüzünlü hoyratlık?

 Giderek yok olan doğal yaşam!

 Bu feryatları duyuyor mu birileri?

 Dedim ya hazan mevsimidir o;

 Adı sonla başlar,

 Her şeyi sonuymuşçasına yaşar,

 Yaşatır!

 İşte tam da bu mevsimde;

 Sevgilerin demi vurur son nefeslere,

 Rengi bile hüzünlüdür,

 Ona en yakışanı, sarının her türüdür.

 Bestesi hüzzamdır,

 Güftesini vedalar yazar.

 Son kez eser o rüzgâr;

 Döker yaşam yapraklarını,

 Kimilerini yel alır,

 Kimisi ise anılara asılı kalır…

Atilla Çilingir

www.atillacilingir.com

www.biyografi.info/kisi-atillacilingir

05 Eylül 2017